historia jednego błękitu
cyjanotypia
Jeśli interesujecie się historią fotografii może spotkaliście się z określeniem CYJANOTYPI? Co to takiego? W zasadzie to technika około-fotograficzna, powstała w połowie XIX wieku w Wielkiej Brytanii jako pomocnicza metoda wykonywania negatywów. Obrazy w charakterystycznym niebiesko-białym kolorze powstają w wyniku chemicznej reakcji soli żelaza, która jest światłoczuła. Pod wpływem promieni słonecznych odbarwia się ona na piękny błękitny kolor - BŁĘKIT PRUSKI (ten zaś powstał nieco wcześniej w 1704 roku, a nazwę zawdzięcza pruskim mundurom, które barwiono na ten nowy, syntetyczny kolor niebieski).
Do wykonania takiego obrazu nie potrzebujemy aparatu fotograficznego - wystarczy podłoże (np. papier, tkanina), które pokryjemy roztworem soli żelaza(III) (współcześnie jest to zwykle cytrynian amonowo-żelazowy), żelazicyjanku potasu i wody, następnie układamy na nim dowolne rzeczy, których odbicie chcemy uzyskać i wystawiamy na światło (słońce lub lampy). Powstanie w ten sposób FOTOGRAM - czyli negatyw biało-niebieski. Brzmi jak coś skomplikowanego? Jest łatwiejsze, niż może się wydawać.
Następne zdjęcie odnosi się już do mojej zawodowej dziedziny czyli architektury - tą samą technikę wykorzystywano w wielu inżynierskich działach - wszędzie tam, gdzie potrzebne były kopie trudnych do wykonania i tym samym drogich rysunków technicznych. Cyjanotypia pozwalała robić szybie kopie monochromatycznych rysunków kreślonych tuszem. Do dziś w Stanach Zjednoczonych na wszystkie techniczne rysunki mówi się BLUE PRINT.
Making of a Blueware Vase from Glithero on Vimeo.