Skąd te pretensje i wzajemne oskarżenia na linii klient - projektant. Mam swoją subiektywną teorię i nie omieszkam się nią podzielić. Dlaczego nie możemy się dogadać? Dzisiaj ograniczam moje dywagacje do projektów wnętrz.
      | Subiektywnie i wybiórczo na temat współpracy między klientami a projektantami wnętrz w pięciu punktach zapalnych. 1. USŁUGA. Czym my się właściwie zajmujemy? Na czym polega współpraca z projektantem? Czym jest ten zamawiany za wielkie pieniądze PROJEKT? To zasadnicze pojęcie, które powinno się znaleźć w definicjach każdej umowy z klientem. PROJEKT - czyli dzieło polegające na wykonaniu aranżacji wnętrz to złożona usługa - podkreślam USŁUGA - nie dzieło samo w sobie. Usługi w naszym kraju to najmroczniejsza storna biznesu w ogóle. Usługi luksusowe zaś, to już z zasady teren piekła i szatana. Dlaczego? Ponieważ usługi bazują na współpracy (pół biedy) i porozumieniu (drugie pól) - jak to złożymy w całość wychodzi problem. Pewnie duża część z czytających pomyśli że to mój osobisty problem - od razu uprzedzam - nie mam problemów z komunikacją ani szukaniem porozumienia miedzy innymi dlatego, że mądrzy ludzie przed laty uprzedzili mnie przygotowując do zawodu, że te właśnie kompetencje w zawodzie projektanta są najważniejsze. Mieli rację. Jeśli jesteś więc introwertycznym mrukiem, to nawet jeśli dorównujesz talentowi Karimowi Rashidowi i Marcelowi Wandersowi - nie masz czego szukać w tej piaskownicy. Sam talent nie wystarcza, ponieważ projektowanie to USŁUGI w dodatku dla ludzi - nie dla idei nawet jeśli jest nią piękno i harmonia otoczenia. Pytanie więc, gdzie leży pogrzebany przysłowiowy pies? Po obu stronach jednocześnie. Drażnią mnie wypowiedzi kolegów po fachu (oj, tu mi się wreszcie dostanie!), którzy swoje żale i złośliwości wylewają na swoich żywicieli czyli inwestorów, że tacy nieokrzesani, że nie wiedzą czego chcą, że gustu to 10 poleń wstecz szukać - wszystko to bez refleksji gdzie i jak szukać porozumienia. Wiecie jakie są opinie o tym zawodzie i ludziach go wykonujących? Że jesteśmy wyniosłymi, zarozumiałymi i bufonami, ale za to z dobrym gustem. Badania, które mnie ostatnio zbulwersowały mówią, że zawód architekta w kategorii zaufania publicznego znajduje się w tabeli nawet za sprzątaczką! Czy nie jesteśmy sobie sami winni? Kto się nie uderzy z pokorą w pierś? Z drugiej jednak strony nie wiem, czy się śmiać czy płakać, kiedy na pytania o potrzeby i oczekiwania klienta (zadawane nie z ciekawości, a na użytek projektu) słyszę, że to zbyt osobiste i przecież każdy wie, jak powinien wyglądać dom, kuchnia czy sypialnia. Albo postawa, którą nazywam roboczo "DOMYŚL SIĘ" - absurdalne żądanie zgadywania, czego ktoś potrzebuje - postawa zamknięta i oczekująca na półtora miliona propozycji, z których i tak nie wybierze nic! Bo tak! Czy naprawdę wolimy się stawiać po dwóch stronach barykady? 2. PIENIĄDZE. Pierwsza i absolutnie podstawowa kwestia - nie potrafimy rozmawiać o finansach. Zdecydowana większość Polaków ma blokadę na rozmowy o kasie. Długo i boleśnie się uczyłam rozmawiać o pieniądzach. Nam (twórcom) głupio wyceniać pracę, klientowi głupio mówić, ile może na tą usługę wydać i na koniec wszystkim jest głupio, bo każdy domyśla się że druga strona spełni nasze oczekiwania. Ile razy zdarza się wam negocjować ceny? Czy ktoś może się pochwalić tą niezwykła zdolnością, efektem której są dwie zadowolone strony? Nie mówię oczywiście o postawie ludzi, dla których każda cena jest za wysoka. Nie chce też pisać o przypadkach skrajnego chamstwa, gdzie niezapłacenie za projekt, wliczane jest w całe przedsięwzięcie prawie, jako punkt kluczowy biznesplanu - to już na oddzielny wpis. 3. WIRTUALNE PROJEKTOWANIE. Przez projektantów przeceniane, przez klientów niedoceniane. Mowa o roli komputerowych wizualizacji i modelowania, nad którymi spędzamy noce i dnie dopieszczając wirtualne szczegóły. Inwestujemy w programy ucząc się coraz to lepszych i bardzie j fotorealistycznych obrazków, w sprzęt i przede wszystkim inwestujemy nasz czas na ich wykonywanie. A efekt jest taki - my dumni z renderu stulecia kontra klient mający problem z odkodowaniem niezrozumiałych obrazów 3D. Oczywiście są także tacy klienci, którzy zbytnio ulegną urokowi wizualizacji i to rzeczywistość ich zawiedzie - projekt nie będzie przecież wyglądał tak, jak na obrazku. I tak źle, i tak niedobrze. 4. KOLABORACJA. Tak postanowiłam nazwać punkt o współpracy projektanta z firmami - wykonawczymi, handlowymi i innymi na rynku wnętrz. Postanowiłam rozprawić się z krzywdzącą opinią dotyczącą wyżej wymienionej współpracy traktowanej nieomal jak kolaborację z wrogiem. Od lat współpracuję z większości największych firm z branży wyposażenia wnętrz i jestem z tego dumna, bo nie mam sobie nic do zarzucenia. Przecież znajomość ofert rynkowej, najnowszych technologii, materiałów jest nam zaliczana na plus - to świadczy o profesjonalizmie, a więc czemu muszę się ukrywać z faktem, że wiedze te czerpię od firm? Umowy między projektantami a markami polegają na tym, że czerpie się obopólne korzyści z dostarczania klientowi najlepszej jakości produktów. Projektant dostaje prowizję za pracę, która jest także formą pośrednictwa handlowego. Dlaczego klienci nie mają żalu, że pan Janek z hurtowni też dostaje procent od każdej sprzedanej płytki czy worka cementu? Przecież te pieniądze nie są zabierane z portfela klienta - to pula przeznaczona na działania promocyjne i inne, jakich sam klient jako taki nie może dostać od producenta czy marki. Oczywiście nie mówimy tu o wciskaniu wszystkim klientom bez względu na wszystko jednej i tej samej marki, bo nikt przecież dzisiaj nie podpisuje umów na wyłączność z żadną z firm (była taka praktyka w latach 90-tych). Tak czy inaczej sprawa jest drażliwa. 5. JEGO WYSOKOŚĆ GENERALNY WYKONAWCA. Tak, niestety każdy kto ma doświadczenie w tej dziedzinie wie, że na tym terenie też możemy liczyć na miny i niewypały. Bardzo doceniam dobą ekipę wykonawczą i w ogóle dobrych fachowców od wykończeniówki. Przyznam się Wam, że nieraz dopiero na budowie odpoczywam rozmawiając o konkretach z panami od malowania, elektrykami i wszelkimi fachowcami. Nauczyłam się też wiele rzeczy właśnie od nich, ale jednego nie zdzierżę - zarozumiałego szefa ekipy, który ma zawsze racje i na dodatek niczego SIĘ NIE DA!!! Ludzie eksplorują kosmos, rozpracowują nanotechnologię a płytek się NIE DA dociąć tak jak w projekcie!!! Strach przed zdemaskowaniem głupoty i niekompetencji doprowadza nieraz do absurdów. Na dodatek znów mamy do czynienia z zabawą w obozy - my + klient przeciwko władzy i wiedzy absolutnej pana Wiesia lub pan Wiesio z klientem kontra niedouczony żądający cudów projektant. A teraz Wasza kolej - drodzy Koledzy i Wy szanowni Klienci - konstruktywna krytyka miale widziana. Może dojdziemy do porozumienia? |
nie masz już dość - to zajrzyj i tu :)
 |  |  |  |
Kanał RSS